У слушателей Радио Столица каждую пятницу есть возможность рассказать свою историю и задать свои вопросы приглашенному психологу.

Елена Дубовик, психолог и специалист по личностному росту и развитию человека, директор Центра успешных отношений, комментирует историю девушки Анастасии, которая всегда, с самого детства чувствовала себя не такой, как все, и которая не знает, как найти общий язык с другими людьми. Как поступить Анастасии в этой ситуации? В эфире Радио Столица в программе «Размова ўначы».

История Анастасии: Я не такая, как все

Добрага часу сутак!
Мяне завуць Насця, мне 20 гадоў.
З самага дзяцінства, колькі сябе памятаю, была не такая, як усе. Пра гэта, дарэчы, гэтыя самыя ўсе і казалі.
У дзіцячым садку мяне заўсёды крыўдзілі, таму што не гуляла ў тое, у што гулялі іншыя.
У школе, калі ўсе ішлі з урокаў у так званыя партызаны, я заставалася. Але на ўсе пытанні настаўніка, дзе астатнія, маўчала, як на допыце.
У двары я таксама была белай варонай. Ды яшчэ і з цюнінгам пёраў. Не сядзела з іншымі падлеткамі з нагамі на лаўках, не піла, не курыла. За гэта за мной замацавалася мянушка «батанік». Але мяне гэта мала хвалявала.
Зараз вучуся ва ўніверсітэце, на трэцім курсе.І таксама трымаюся ў баку. Не таму што не прымаюць – сама не іду. Так, можа, я псіх-адзіночка. Аднак не хачу быць часткай шэрага натоўпу. Быць такой, як усе.
Я прывыкла ўсміхацца людзям. Дзе б ні была і з кім бы ні была. З усмешкай прымаю любы выклік лёсу. А людзі думаюць, што ў мяне не ўсё ў парадку з галавой. Некаторыя — мабыць, самыя цікаўныя — нават падыходзяць і пытаюцца, ці ёсць у мяне спраўка з псіхдыспансера? Ці, можа, гэта нейкае сезоннае абвастрэнне? Я ўжо, мякка кажучы, стамілася!

У мяне проста просьба: дапамажыце, як растлумачыць іншым, што быць не такой, як усе, — гэта нармальна? Быць ветлівай,і з усмешкай сустракаць кожны дзень – гэта таксама нармальна? Можа, ёсць майму стану нейкая навуковая назва?